رای شماره 31 هیات عمومی دیوان عدالت اداری با موضوع:...

شماره هـ/94/508 1396/02/06

بسمه تعالی

جناب آقای جاسبی

مدیرعامل محترم روزنامه رسمی جمهوری اسلامی ایران

با سلام

یک نسخه از رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری به شماره دادنامه 31 مورخ 1396/01/15 با موضوع:

«ابطال بندهای 5 و 6 قسمت ب ماده 33 تعرفه عوارض محلی شهرداری تبریز در سال 1393 از تاریخ تصویب» جهت درج در روزنامه رسمی به پیوست ارسال می‌گردد.

مدیرکل هیات عمومی و سرپرست هیاتهای تخصصی دیوان عدالت اداری ـ مهدی دربین

تاریخ دادنامه: 1396/01/15 شماره دادنامه: 31 کلاسه پرونده: 94/508

مرجع رسیدگی: هیات عمومی دیوان عدالت اداری

شاکی: گروه صنعتی نجاتی (آناتا) سهامی خاص با وکالت آقای بهنام پرتوی

موضوع شکایت و خواسته: ابطال تعرفه‌های مقرر در ماده 33 تعرفه عوارض محلی شهرداری تبریز مصوب 1392/11/13 شورای اسلامی شهر تبریز مندرج در شماره 4038 روزنامه سراسری امین

گردش کار: آقای بهنام پرتوی به وکالت از شرکت گروه صنعتی نجاتی (آناتا) سهامی خاص به موجب دادخواستی ابطال تعرفه‌های مقرر در ماده 33 تعرفه عوارض محلی شهرداری تبریز مصوب 1392/11/13 شورای اسلامی شهر تبریز مندرج در شماره 4038 روزنامه سراسری امین در خصوص تعیین عوارض اخذ عوارض تابلو را خواستار شده و در جهت تبیین خواسته اعلام کرده است که:

«با سلام اینجانب بهنام پرتوی به وکالت از سوی موکل گروه صنعتی نجاتی (آناتا) در اجرای اصل 170 قانون اساسی و اختیارات حاصله آن دیوان برگرفته از اصل 173 همان قانون به استحضار عالی می‌رساند: در تاریخ 1392/12/21 شهردار تبریز طی نامه شماره 2/52479 لایحه جدید اخذ عوارض، تحت عنوان تعرفه عوارض محلی شهـر تبریز را بـرای سـال 1393 تقدیم شـورای اسلامی شهر تبریز می‌کند کـه لایحه مـورد نظر پس از طـی تشریفات مقرر قـانونی و بررسی در کمیسیونهـای شـورا در جلسه علنی شـورای اسلامی شهر تبریز در تـاریخ 1392/11/13 مطرح و به تصویب شورای اسلامی شهر تبریز می‌رسد برای اجرا به شهرداری تبریز ابلاغ می‌شود.

در ماده 33 مصوبه مذکور شورای شهر تبریز به شهرداری اجازه داده که بابت نصب انواع تابلوی ثابت محل‌های کسب و پیشه و تجارت و بانک ها و ادارات و ... در کلیه نقاط شهر، مبالغی را تحت عنوان عوارض تابلو از شهروندان وصول کند. نظر به اینکه اخذ مبالغ یاد شده تحت عنوان عوارض، خلاف قانون و خارج از حدود اختیارات قانونی شورای اسلامی شهر تبریز در تصویب آن بوده است لذا به استناد موارد مشروحه ذیل تقاضای ابطال ماده 33 تعرفه عوارض مذکور را از تاریخ اجرا استدعا دارم.

الف ـ با تصویب قانون اصلاح موادی از قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران از ابتدای سال 1382 برقراری و دریافت هر گونه وجوه از جمله مالیات و عوارض اعم از ملی و محلی و .. به موجب قانون موسوم به تجمیع عوارض صورت می‌پذیرد و کلیه قوانین و مقررات ناظر به برقراری اختیار و یا اجازه برقراری و دریافت وجوه به استثنا مواد مندرج در قسمت اخیر ماده مزبور از ابتدای سال 1382 لغو شده است نظر به عموم و اطلاق قانون یاد شده و حکومت آن بر قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور مصوب 1375 و نسخ قسمت‌هایی از قانون اخیرالذکر در نتیجه اختیارات شوراهای اسلامی صرفا به تبصره 1 ماده 5 قانون اصلاح موادی از قانون برنامه سوم محدود می‌شود و وضع هر نوع عوارض توسط شوراهای اسلامی سراسر کشور خارج از محدوده تبصره 1 ماده 5 مذکور به استناد رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری به شماره 361ـ 1382/09/09، خلاف قانون و خلاف اختیارات شورا است لذا با توجه به اینکه حوزه فعالیت موکل در سراسر کشور می‌باشد و تعیین عوارض محلی برای تابلو شناسایی اماکن فروش محصولات تولیدی موکل که صرفا جنبه شناسایی فروشگاه را دارد به دلالت آرا صادره از دیوان غیرقانونی می‌باشد که این موضوع شامل ماده 33 مصوبه شورای اسلامی شهر تبریز نیز هست.

ب) آیین‌نامه اخذ عوارض به استناد بند 26 ماده 71 قانون شوراها مصوب 1375 تصویب شده که قانون مزبور اشعار دارد، شورای شهر می‌تواند نرخ خدمات ارایه شده توسط شهرداری را تصویب نماید، در حالی که اصولا تابلوهای نصب شده بر سر درب اماکن صنعتی و ...، مبین معرفی محل استقرار و نوع فعالیت اماکن مذکور در محدوده قانونی شهر می‌باشد و الزاما متضمن تبلیغاتی در زمینه ارایه خدمات مربوطه نمی باشند. لذا شهرداری در این خصوص ارایه کننده خدمتی به شهروندان نمی باشد تا مجاز به دریافت بهای آن خدمت در اجرای مصوبه شورای اسلامی شهر تبریز باشد.

ج) قانون اساسی دریافت هر گونه وجه از اشخاص را منوط به تدوین قانون و مقررات خاص در این زمینه می‌داند، نظر به اینکه وضع قانون قاعده آمره مشعر بر الزام اشخاص به پرداخت هر گونه وجه، اختصاص به قوه مقننه و یا ماذون از قبل قانونگذار دارد، لذا محرز می‌شود که آیین‌نامه مورد بحث در یک اقدام تقنینی که در صلاحیت خاص مجلس نمایندگان منتخب مردم است، به وضع قانون و گام نهادن در فراتر از حدود اختیار مقام واضع مبادرت کرده است، در حالی که این مصوبه توجیه قانونی و حقوقی ندارد.

د) شهرداری تبریز بنا به اظهارات موکل در شکل اجرای همین مصوبه غیرقانونی نیز با اتخاذ رویه‌ای غیرمنطقی در تعیین مصادیق نوع تابلو و تعرفه‌های عوارضی مربوطه، با دست کاری در تعریف نوع تابلو بر خلاف دستورالعمل‌های وزارت کشور و استانداری و خصوصا دستورالعمل تعرفه عوارض محلی شهرداری‌های استان آذربایجان شرقی، با وصول عوارض آیتم تابلوهای بیلبورد که مربوط به اجاره تابلوهای تبلیغاتی بزرگ، توسط پایه روی زمین در فضاهای عمومی شهر نصب می‌شود، به جای تعرفه عوارض تابلوهای شناسایی کسب منصوب در پشت بام ها عملا اجحاف در حق موکل معمول داشته است.

با توجه به مراتب یاد شده، نظر به اینکه ماده 33 مصوبه مورخ 1392/11/13 شورای اسلامی شهر تبریز درج شده در شمـاره 4038 روزنامه سراسری امین مـورخ 1392/11/15 به استناد اصول 22و 37 و 44 و 51 قانون اساسی، آرای هیات عمومی دیوان عدالت اداری 1ـ موضوع رای شماره 241ـ 1390/06/07 هیات عمومی دیوان عدالت اداری 2ـ رای شمـاره 406 و 407 ـ 1387/06/03 هیات عمومی دیوان عدالت اداری 3ـ آرای موضوع دادنامه شماره 1907 شعبه 7 دیوان عدالت اداری مورخ 1384/12/08 و با توجه به دادنامه شماره 575 شعبه 9 تجدیدنظر دیوان عدالت اداری مورخ 1385/04/31 خلاف قانون و خارج از اختیارات قانونی شورای اسلامی شهر به تصویب رسیده است، در اجرای قسمت دوم اصل 170 قانون اساسی و ماده 1 و بند 1 ماده 19 و قسمت اخیر ماده 20 و ماده 42 قانون دیوان عدالت اداری مصوب 1385، تقاضای ابطال ماده 33 مصوبه مذکور را استدعا دارم.»

متن تعرفه در قسمت‌های مورد اعتراض به قرار زیر است:

«ماده 33ـ عوارض تابلوها

به منظور ساماندهی و مناسب سازی نماهای شهری عوارض ذیل با نظارت سازمان زیباسازی شهرداری تبریز در خصوص تابلوهای سطح شهر با رعایت آیین‌نامه پیوست تعیین می‌گردد.

الف) تابلوهایی که نیاز به مجوز نداشته و معاف از عوارض می‌باشند:

1ـ تابلوهای ترافیکی و انتظامی، اطلاع رسانی و راهنمای مسیر و تابلوهای راهنمای شهری که از طریق نهادهای رسمی مرتبط نصب می‌شود.

2ـ تابلوهای موقت شناسنامه ساختمان‌های در حال احداث بر اساس ضوابط اعلام شده در ابعاد به طول 70 و عرض 50 سانتیمتر به صورت زرد رنگ حاوی مشخصات ملک، مالک، مهندسین ناظر و مجری و منطقه شهرداری

3ـ تابلوهای هشدار دهنده در ساختمان‌های در دست احداث با موضوعاتی مثل خطر سقوط مصالح، مشروط به عدم تبلیغ کالا و خدمات، بر اساس ضوابط اعلام شده.

4ـ تابلوهای پزشکان، وکلای دادگستری، دفاتر اسناد رسمی، ازدواج و طلاق به تعداد یک عدد در ابعاد به طول 70 و عرض 50 سانتیمتر به شرط نصب در سر درب ورودی یا تابلو اعلانات.

5 ـ تابلوهای پارچه ای موقت حاوی پیام‌های شاد باش، تسلیت، اجاره و فروش ابنیه و املاک به تعداد یک عدد واقع در هر ملک حداکثر به مدت یک ماه با ابعاد به طول 3 و عرض 1.

6 ـ شیشه نویسی روی ویترین مغازه ها در صورتی که از 25 درصد سطح شفاف ویترین تجاوز ننماید.

7ـ تابلوهای معرف تاسیسات زیربنای شهری و اماکن مربوط به آن‌ها نظیر تاسیسات برق، مخابرات، گاز.

8 ـ تابلوهای نصب شده بر سر درب واحدهای دولتی، نهادها، نیروهای انتظامی و نظامی.

9ـ تابلوهای نام مجتمع‌های مسکونی به شرط عدم تبلیغ کالاهای تجاری و نصب در سردرب.

10ـ تابلو ناشران، فروشندگان کتاب، نشریات و مطبوعات، اتحادیه ها و مجامع امور صنفی، تشکل‌های غیردولتی، خیریه‌ها، مراکز فرهنگی، مذهبی، آموزشی و مهدکودک حداکثر 2 مترمربع به تعداد یک عدد به شرط عدم تبلیغ کالاهای تجاری و نصب شده بر سر درب

11ـ هتل‌ها و مهمان سراها برای تابلوها با رعایت آیین‌نامه، معاف از عوارض خواهند بود.

12ـ تابلوهای تجاری نصب شده در سر درب واحدها با عرض دهنه مغازه 3 متر طول و عرض 1 متر.

13ـ تابلوهای نصب شده بر سر درب کلینیک ها، آزمایشگاه ها و مجتمع‌های خدماتی و تجاری و امثالهم به عنوان راهنمای مراجعین به غیراز تابلوهای قید شده در بندهای بالا و یا در صورت عدم رعایت استانداردهای موجود در ضوابط، مشمول عوارض خواهد بود.

14ـ شرکت‌های دولتی، شعب بانک ها و موسسات مالی و اعتباری و بیمه در ابعاد به طول 3 و عرض 1.

15 ـ تابلوهای روان یا LED به ابعاد 1×5/0

ب) محاسبه عوارض فضاهای تبلیغاتی

a = مساحت تابلو به مترمربع

p = ارزش معاملاتی اراضی محل نصب تابلو (برابر دفترچه دارایی)

ơ = ضریب (برابر جدول)

تبصره: در بند 6 جدول فوق عوارض تابلوهای پشت بام واحدهای تجاری در مساحت های بیش از 6 مترمربع معادل P 6 برای هر مترمربع منظور و وصول خواهد شد.

ج) جدول عوارض بیلبوردها و تابلوهای نصب شده در پیشانی پل ها و سایر

تعریف بیلبورد:

بیلبورد یا آگهی نما به تابلوی بزرگی گفته می‌شود که فضای مناسبـی بـرای نصب آگهی را در اختیار دولـت، صنعتگران و عرضه کنندگان کالا می‌گذارد و در اصل به هر فضای خارجی که امکان نصب آگهی در آن باشد اطلاق می‌شود اما امروزه بیشتر به معنای تابلوهای بزرگ و نورپردازی شده که بر پایه‌های بلندی قرار گرفته و از فواصل دور قابل رویت می‌باشند.

تبصره1: تابلوهایی که در محیط‌های سرپوشیده عمومی مانند: (ترمینال های مسافربری، سالن فرودگاه ها و راه آهن)، عمومی و یا محل‌های مسقف (مانند بازارهای مسقف، پاساژها)، دفاتر مرکزی شرکت ها و کارخانجات نصب گردد نیز مشمول مفاد این ماده می‌باشد و مطابق بندهای مربوطه نسبت به محاسبه و وصول عوارض (در صورت عدم رعایت استاندارد تعریف شده) اقدام خواهد شد.

تبصره2: در تابلوهای چند وجهی مساحت کل وجه ها قابل محاسبه می‌باشد.

تبصره3: طبق مبحث بیستم مقررات ملی ساختمان (علایم و تابلوها) تابلوهای تبلیغاتی: تابلوهایی است که اشاره به کسب، خدمات یا تسهیلات و تاسیساتی می‌کند که معرف کاربری‌های موجود در محل نصب آن نباشد و یا اگر در آن محل نصب شده، از نظر مسیولین پیامی تبلیغاتی محسوب شود.

تبصره4: بنرهای ملی و مذهبی و فرهنگی معاف از عوارض می‌باشد و بایستی از سازمان زیباسازی شهرداری تبریز مجوز اخذ نمایند.

تبصره5: در صورت نصب بیلبورد در فضاهای خصوصی، عوارض آن به صورت نصف عوارض بیلبورد محاسبه و مطالبه خواهد شد.

تبصره6: درجه‌بندی تابلوهای پیشانی و عابر گذرها و همچنین بیلبوردها در سطح شهر توسط هیات مدیره سازمان زیباسازی شهرداری تبریز انجام خواهد گرفت.»

در پاسخ به شکایت مذکور، رییس شورای اسلامی شهر کلانشهر تبریز به موجب لایحه شماره 6344/ش/ت ـ 1394/09/10 توضیح داده است که:

«مدیر دفتر محترم هیات عمومی دیوان عدالت اداری

با سلام:

احتراما، عطف به ابلاغیه صادر شده در پرونده شماره 94099800000266 (کلاسه پرونده 94/508) در خصوص شکایت گروه صنعتی نجاتی (آناتا) با وکالت آقای بهنام پرتوی به طرفیت شورای اسلامی شهر تبریز که در تاریخ 1394/08/14 به این شورا ابلاغ شده است با ملاحظه نسخه ثانی دادخواست و ضمایم مربوطه در مهلت مقرر قانونی دفاعیات خود را به شرح زیر به استحضار می‌رساند:

ادعاهای مطروحه در شق های مختلف دادخواست تقدیم شده به شرح زیر مورد ایراد است:

1ـ خواهان در بند الف دادخواست با استناد به تبصره 1 ماده 5 قانون اصلاح موادی از قانون برنامه سوم توسعه مصوب 1381/10/22 و رای شماره 361 هیات عمومی دیوان که مستندا به قانون مزبور اصدار یافته است تلویحا به صلاحیت قانونی شورای اسلامی شهر تبریز در مانحن فیه اذعان کرده است و توسل به آن‌ها جهت اعتراض به مصوبه بلاوجه می‌باشد. توضیح اینکه ماده 5 قانون مورد اشاره، شورای اسلامی شهر و سایر مراجع را از وضع عوارض در خصوص مواردی که در همان ماده قانونی برای آن‌ها تعیین تکلیف شده، منع کرده است و به این ترتیب با توجه به مفهوم مخالف حکم قانونی فوق در سایر موارد یعنی مواردی که در ماده قانونی مرقوم برای آن‌ها تعیین تکلیف نشده است شوراهای شهر همچنان صلاحیت وضع عوارض را دارند و تبصره 1 ماده قانونی مورد بحث و همچنین ماده 16 آیین‌نامه اجرایی آن به صراحت مفید مفهوم و معنای تجویز وضع و برقراری عوارض محلی توسط شوراهای اسلامی شهر در مواردی که تعیین تکلیف نشده اند می‌باشد و جالـبتر آن که تبـصره 1 ذیل ماده 50 قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب 1387 که قانون موخر می‌باشد در این راستا صراحتا مقرر داشته است: «شورای اسلامی شهر جهت وضع هر یک از عوارض محلی جدید که تکلیف آن‌ها در این قانون مشخص نشده باشد موظفند موارد را حداکثر تا پانزدهم بهمن همان سال برای اجرا در سال بعد تصویب و اعلام عمومی نمایند.» عوارض تصویبی متنازع فیه از جمله موارد تعیین شده در قوانین مارالذکر نبوده و همچنان در صلاحیت شورای اسلامی شهر قرار دارد و در نتیجه ادعای مغایرت آن‌ها با قانون مورد استناد بلاوجه است.

2ـ وکیل خواهان در قسمت اخیر بند الف دادخواست نیز با ادعای اینکه «حوزه فعالیت موکل سراسر کشور است و تعیین عوارض محلی برای آن به دلالت آرای صادره از دیوان غیرقانونی می‌باشد» آگاهانه یا ناآگاهانه دچار مغلطه گردیده است چرا که در هیچ جایی ادعا نشده است که مصوبه مورد شکایت در خارج از شهر تبریز قابلیت اجرایی دارد. مصوبه مزبور صرفا در خصوص تاسیسات شاکی در شهر تبریز معتبر است همان طور که اگر شاکی اقدام به احداث ساختمان در شهر تبریز بنماید به پرداخت عوارض پروانه ساختمانی بر اساس تعرفه مصوب شورای اسلامی شهر تبریز ملزم خواهد بود و اگر شعبه ای از آن در شهر دیگری چنین اقدامی داشته باشد، عوارض پرداختی بر اساس مصوبات شورای همان شهر خواهد بود.

3ـ وکیل خواهان طی بند (ب) دادخواست تقدیمی به بند 26 ماده 76 قانون شوراها و اصلاحات بعدی آن و ایضا به آرای شماره 406 و 407 ـ 1387/06/03 و شماره 241ـ 1390/06/07 هیات عمومی دیوان عدالت اداری در این راستا استناد نموده و چنین استنتاج کرده است که چون در مانحن فیه شهرداری ارایه کننده خدمتی به شهروندان نمی باشد لذا مصوبه مورد اعتراض با مفاد ماده قانونی و آرای هیات عمومی فوق‌الاشاره در تغایر است و این در حالیست که مصوبـه مـورد اعتراض نـه از بابت ارایه خدمات بلکه همچنان کـه در صدر آن آمـده است «بـه منظور سامانـدهی و مناسب سازی نماهای شهری» و با اختیار حاصله از بند 16 ماده 76 قانون شوراها مبنی بر صلاحیت «تصویب لوایح برقراری یا لغو عوارض شهر» و همچنین ماده 80 قانون مرقوم مشعر بر اینکه «شورای اسلامی شهر می‌تواند نسبت به وضع عوارض متناسب با تولیدات و درآمدهای اهالی به منظور تامین بخشی از هزینه‌های خدماتی و عمرانی مورد نیاز شهر طبق مصوبه هیات وزیران اقدام نماید.» و ایضا تبصره 1 ماده 5 قانون موسوم به تجمیع عوارض و تبصره ذیل ماده 50 قانون مالیات بر ارزش افزوده به تصویب رسیده است و بند الف آن با معاف نمودن 15 مورد هر کدام با مصادیق متعدد و متنوع که آسیبی به نمای شهری نزده و فضای آن را اشغال نمی کنند به فلسفه مذکور در صدر مصوبه یعنی «ساماندهی و مناسب سازی نماهای شهری» وفادار مانده است. به این ترتیب ملاحظه می‌شود مصوبه مورد اعتراض هیچ ارتباطی با بند 26 ماده 76 قانون شوراها که مورد استناد خواهان قرار گرفته است ندارد.

4ـ استنتاج کلی شاکی در بند (ج) دادخواست مبنی بر اینکه «وضع قاعده مشعر بر الزام به پرداخت هر گونه وجهی اختصاص به قوه مقننه یا ماذون از قبل قانونگذار دارد» هر چند فی نفسه صحیح بوده و یک اصل مسلم و انکار ناپذیر حقوقی می‌باشد ولکن در مانحن توج ها به توضیحات و استنادات در فرازهای پیشین مصداق ندارد چرا که اقدام شورای اسلامی شهر تبریز در اتخاذ تصمیم مورد اعتراض با اختیارات حاصله از قوانین مورد اشاره و در حدود اختیارات محول بوده و قانونی می‌باشد.

5 ـ در بـند (د) دادخواسـت تقدیم شده وکیل خواهان مدعی شده است که «بنا به اظهارات موکل شهرداری تبریز در شکل اجرای همین مصوبه نیز با اتخاذ رویه غیرمنطقی... اجحاف در حق موکل معمول داشته است». همان گونه که صرف نظر از ابهام (بنا به اظهارات موکل) و کلی بودن (اجحاف بدون تعیین مصادیق و موارد آن) این ادعا، اولا طرف شکایت شهرداری تبریز می‌باشد که دارای شخصیت حقوقی مستقل است و ارتباطی به این شورا ندارد و ثانیا: چون موضوع شکایت نحوه عملکرد شهرداری تبریز است لذا رسیدگی به آن در صلاحیت شعب دیوان می‌باشد و در نتیجه این قسمت از شکایت محکوم به صدور قرار عدم صلاحیت از سوی هیات عمومی دیوان به صلاحیت شعب دیوان و آن گاه قرار رد دادخواست بر علیه شورای اسلامی شهر تبریز می‌باشد.

توج ها به مراتب فوق از هیات عمومی دیوان عدالت اداری تقاضای صدور حکم به رد شکایت شاکی را دارد.»

در اجرای ماده 84 قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری مصوب سال 1392، پرونده به هیات تخصصی عمران، شهرسازی و اسناد دیوان عدالت اداری مطرح شد و این هیات در خصوص خواسته شاکی مبنی بر ابطال تعرفه‌های فوق‌الذکر، قسمت الف ماده مورد اعتراض را فاقد حکم دانسته و قسمت ب و ج و تمامی بندهای ماده 33 تعرفه عوارض محلی شهرداری تبریز مصوب 1392/11/13 شورای اسلامی شهر تبریز به استثنا بندهای 5 و 6 از ماده فوق‌الذکر به موجب دادنامه شماره 56 ـ 1395/03/22 حکم به رد شکایت شاکی صادر کرد و رای مذکور به علت عدم اعتراض از سوی رییس دیوان عدالت اداری و یا ده نفر از قضات دیوان عدالت اداری قطعیت یافته است.

در خصوص تقاضای ابطال بندهای 5 و 6 از تعرفه فوق‌الذکر در خصوص تعیین عوارض اخذ عوارض تابلو پرونده به هیات عمومی دیوان عدالت اداری ارجاع شد.

هیات عمومی دیوان عدالت اداری در تاریخ 1396/01/15 با حضور رییس و معاونین دیوان عدالت اداری و روسا و مستشاران و دادرسان شعب دیوان تشکیل شد و پس از بحث و بررسی با اکثریت آرا به شرح زیر به صدور رای مبادرت کرده است.

رای هیات عمومی

مطابق بندهای 16و 26 ماده 71 قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران مصوب سال 1375 با اصلاحات بعدی، تصویب لوایح برقراری یا لغو عوارض شهر و نیز تغییر نوع و میزان آن و نـرخ خدمـات ارایـه شده تـوسط شهرداری و سازمان‌های وابسته بـا رعایت مقررات مربـوط از جمـله وظایف شوراهای اسلامی شهر می‌باشد و به موجب تبصره 1 ماده 50 قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب سال 1387، شوراهای اسلامی شهر و بخش، مجاز به وضع هر یک از عوارض محلی جدید با رعایت شرایط مذکور در این تبصره می‌باشند. نظر به اینکه تابلوهای منصوب بر سر درب اماکن تجاری و اداری علی‌القاعده مبین معرفی محل استقرار و فعالیت اماکن مذکور است و الزاما متضمن تبلیغاتی در زمینه ارایه خدمات مربوط نیست و اصولا شهرداری در خصوص مورد ارایه کننده خدمتی نیست تا استحقاق دریافت بهای آن را داشته باشد، بنابراین بندهای 5 و 6 قسمت ب ماده 33 تعرفه عوارض محلی شهرداری تبریز در سال 1393، خلاف قانون و خارج از حدود اختیارات شورای اسلامی شهر تبریز تشخیص می‌شود و به استناد بند 1 ماده 12 و مواد 13 و 88 قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری مصوب سال 1392 از تاریخ تصویب ابطال می‌شود.

رییس هیات عمومی دیوان عدالت اداری ـ محمدکاظم بهرامی