مورخ: 1384/06/21
شماره: 210/111150/11425
بخشنامه
-
ممنوع الخروج نمودن بدهکاران مالیاتی در آخرین مرحله باشد وبدهی از مدیرانی که در زمان ایشان اوراق ابلاغ شده مطالبه گردد
 
شماره: 11425 /111150/210
تاریخ :1384/06/21
پیوست:
 
اداره کل امور مالیاتی استان
شورای عالی مالیاتی
اداره کل
دفتر فنی مالیاتی
دفتر
هیات عالی انتظامی مالیاتی
دبیرخانه هیاتهای موضوع ماده 251 مکرر
دادستانی انتظامی مالیاتی
 
اگر چه ممنوع‌الخروج شدن اشخاص از کشور براساس اختیار حاصل از ماده 202قانون مالیات‌های مستقیم در مورد بدهکاران مالیاتی که مبلغ بدهی قطعی آن‌ها از ده میلیون ریال بیشتر است امکان پذیر می‌باشد ، لکن چون ممنوع‌الخروج نمودن اشخاص از کشور نوعی محرومیت از حق می‌باشد ، لازم است از این اختیار در مواردی استفاده شود که سایر اقدامات قانونی از جمله شناسایی و توقیف اموال مدیون مالیاتی (اعم از شخص حقیقی یا حقوقی ) و مطالبات وی از اشخاص ثالث و …. طبق مقررات انجام شده ولی بنا به دلایل و معاذیر قانونی امکان وصول بدهی قطعی مالیاتی از طریق مذکور فراهم نگردد، یا اینکه اصولا شناسایی اموال مدیون و مطالبات وی از اشخاص ثالث مقدور نشده باشد .
در مواردی که بدهکاران مالیات قطعی اشخاص حقوقی هستند ، با رعایت شرایط فوق‌الاشاره ، مدیرانی باید ممنوع‌الخروج شوند که اختیار و مسیولیت انجام وظایف قانونی اداره امور شخص حقوقی که یکی از آن وظایف پرداخت دیون مالیاتی می‌باشد بعهده آنان بوده است و اوراق حاکی از بدهی قطعی مالیات در دوران مدیریت آنان ابلاغ شده باشد و ممنوع‌الخروج نمودن مدیرانی که حق امضا اوراق مالی و پرداخت‌های اشخاص حقوقی را نداشته یا اینکه از اعضا غیرموظف هیات مدیره اشخاص حقوقی بوده اند به ملاحظه اینکه برای تادیه دیون مالیاتی اختیاری نداشته اند ، موجه به نظر نمیرسد.
لذا مقرر می‌شود : با رعایت مفاد این بخشنامه و بخشنامه شماره 33811/3532/230 مورخ 1382/06/25 پرونده مالیاتی اشخاصی را که تا به حال ممنوع‌الخروج شده اند (اعم از حقیقی و حقوقی ) مورد بازبینی قرارداده و در صورتیکه وضعیت آنان با مفاد بخشنامه‌های مزبور مطابقت نداشته باشد نسبت به پیشنهاد رفع ممنوع‌الخروجی آنان اقدام و منبعد نیز در مورد پیشنهاد ممنوع‌الخروج شدن اشخاص موارد در هر دو بخشنامه را رعایت نمایند.
 
 
غلامرضا حیدری کرد زنگنه
 
 
 

مورخ: 1401/05/09
شماره: 202
قانون مالیات‌های مستقیم
مورخ: 1391/10/18
شماره: 768
آرا هیات عمومی دیوان عدالت
-